องค์หญิงเก้า

บทนำ

สตรีใบหน้างดงามเป็นเอกมองดูร่างไร้วิญญาณของตนเอง จบสิ้นแล้วความเจ็บปวดที่ได้รับก่อนตาย ไม่รู้ว่าทุกที่เกิดขึ้นเป็นเพราะสวรรค์กำหนดหรือว่าเกิดจากการกระทำของนางเอง

ห้าหนาวมารดาจากไป เด็กคนหนึ่งไร้ที่พึ่งพิงบิดาไม่รักใคร่ สตรีทั้งหลายยื้อแย่งเลี้ยงดูนางเพื่อผลประโยชน์ พอเติบโตมาหน่อยนางก็กลายเป็นหมากของผู้คน ความรักไม่สมหวังถูกหลอกลวงและโดนหักหลัง

สุดท้ายถูกส่งไปต่างแคว้น การไปอยู่ต่างแคว้นใช่ว่าจะสุขสบาย เมื่อไม่ใช่ที่รักของผู้คนพวกเขาไหนเลยจะสนใจเพราะไร้ประโยชน์ การทำตัวร้ายกาจและดิ้นรนเอาตัวรอดของนางมันผิดนักหรืออย่างไร

เฉาชิวเฟินมองดูเหตุการณ์ที่ผ่านมาในอดีตของนาง ทุกอย่างหมุนเปลี่ยนเวียนไปตามความรู้สึกนึกคิดของนาง ช่วงเวลาที่นางมีความสุขคือตอนมารดามีชีวิตอยู่

วิญญาณของเฉาชิวเฟินล่องลอยกลับไปยังบ้านเกิด นางไม่แม้แต่อาลัยอาวรณ์ร่างของนางอยู่ในคุกใต้ดินชายแดนของต่างแคว้นเลยสักนิด

ภาพของคนพวกนั้นหัวเราะมีความสุขยิ่งสร้างความเจ็บปวดให้แก่นาง จนถึงตอนนี้พวกเขาก็คงไม่รู้ว่านางทรมานก่อนตายอย่างไร ไม่สิถึงพวกเขารู้พวกเขาก็คงไม่ยืนมือเข้าช่วยนาง อีกอย่างสูญเสียนางดีกว่ายอมให้เกิดสงคราม

เฉาชิวเฟินหลับตาลงนางไม่อยากเห็นอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว แต่ดูเหมือนตอนมีชีวิตอยู่ นางทำกรรมหนักถึงไม่มีใครมารับดวงวิญญาณของนาง

วิญญาณของนางผ่านกาลเวลาจากร้อยเป็นพัน จากพันเป็นหมื่นการใช้ชีวิตของผู้คนเริ่มเปลี่ยนไปตามกาลเวลา วัฒนธรรมเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเปลี่ยน และอะไรอีกหลายอย่างมากมาย

กลุ่มคนที่นางเกลียดชังเวียนว่ายตายเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นางยังคงไม่ไปไหน เมื่อไหร่นางจะได้เกิดใหม่กับเขาสักที

“องค์หญิงเก้า”

ชิวเฟินหันไปมองตามเสียงเรียก นางเห็นชายชราผมขาวมองมายังนางอยู่ก่อนแล้ว รอมานานกว่าหมื่นปีในที่สุดก็มีคนมารับดวงวิญญาณของนาง

“ อยู่มานานเพียงนี้ท่านยังปล่อยวางไม่ได้อีกหรือ “

 เทพแห่งชะตามองชิวเฟินด้วยสายตายากจะคาดเดา ความจริงแล้วมันเป็นความผิดพลาดขอเขา เขาเพียงแค่รอโอกาสแก้ไขความผิดพลาดของตนเองก็เท่านั้น

“ จากวันนั้นถึงวันนี้สิ่งที่ติดค้างในใจของข้าคงมีเพียงแต่ข้าผิดอะไร ”

“ท่านเห็นตรงหน้าท่านหรือไม่ระหว่างเกิดใหม่บนโลกของความเท่าเทียม กับการกลับไปเกิดยังที่เดิมท่านจะเลือกอะไร”

“หากข้าเลือกได้ข้าอยากกลับไปแก้ไขอดีต หากไม่ใช่เพราะข้าเสด็จแม่คงไม่จากไป เป็นวิญญาณมานานเพียงนี้แต่ข้ากลับไม่เห็นนางเลย”

“ในใจของท่านมีความแค้น”

“แน่นอนมีใครบ้างไม่โกรธแค้นแต่ที่โกรธมากที่สุดคือตัวของข้าเอง”

เทพแห่งโชคชะตาไม่ได้พูดอะไรต่อเขาพาดวงวิญญาณของชิวเฟินไปยังที่ตำหนักเทพของเขา ซึ่งด้านหลังนั้นเป็นป่าท้อผลของมันเป็นสีแดงอมชมพู

ชิวเฟิงมองผลท้อเหล่านั้นแล้วนึกอยากกินขึ้นมา หลายปีมานี้นางลืมเลือนรสชาติอาหารไปเสียแล้ว

“ป่าท้อนี้ข้าปลูกเองเชียวนะ หากท่านอยากกินข้ามอบให้ท่านสามลูกก็ได้แต่ท่านต้องไปเลือกเอาเองจากต้น “

ชิวเฟินยิ้มให้ชายชราด้วยความดีใจ เพราะไร้บุตรนางจึงไม่มีใครทำบุญให้เหมือนคนอื่น ลูกท้อสามลูกเป็นสิ่งแรกในรอบหมื่นปีของนาง พอกินท้อลูกโตเสร็จนางก็หลับใต้ต้นท้อทันที